Νόστιμο το ξαναζεσταμένο φαγητό, ε;

Μετά τη νέα επιστροφή του Μανόλο Χιμένεθ στην ΑΕΚ χάλασε ο κόσμος.

«Μια από τα ίδια», «δεν υπάρχει άλλος προπονητής», «ο Ισπανός Τάκης Λεμονής».

Λογική η καζούρα των αντιπάλων και θεμιτή η γκρίνια από μερίδα φίλων της «Ένωσης». Μέχρι ενός σημείου όμως…

Γιατί στην προσπάθεια να καυτηριαστεί (και σωστά) η απουσία εναλλακτικού σχεδίου όταν στραβώνουν τα πράγματα, λησμονήθηκε -ή μάλλον απαξιώθηκε- κάτι άλλο:

Ότι ο Ανδαλουσιανός είναι βάσει αποτελεσμάτων ο πιο πετυχημένος προπονητής στη σύγχρονη ιστορία της ομάδας μετά τον Ντούσαν Μπάγεβιτς.

Και ότι ΚΑΘΕ φορά που ξαναφοράει την κιτρινόμαυρη φόρμα έχει μια μοναδική -στα όρια του ανεξήγητου- ικανότητα να μεταμορφώνει την ομάδα.

Το διπλό στην έδρα του Άρη και οι τρεις συνεχόμενες νίκες με μηδέν παθητικό (αν και ειδικά αυτό το τελευταίο έμοιαζε αδύνατο φέτος) δεν είναι κάποιο αγωνιστικό κατόρθωμα που θα γραφτεί στην ιστορία του συλλόγου.

Ωστόσο ο τρόπος (και ο χρόνος) που η ΑΕΚ μεταμορφώθηκε από ένα τσούρμο losers που έτρεμε η ψυχούλα τους μη φάνε γκολ στην ομάδα που έτρωγε σίδερα στο «Κλεάνθης Βικελίδης» και καθάριζε για πλάκα έναν αντίπαλο που είχε φτάσει να πιστεύει ότι διαθέτει καλύτερο ρόστερ και περισσότερη ποιότητα, αποδεικνύει κάποια πράγματα:

Ότι -κοίτα να δεις- που το βασικό δεν είναι αν κάποιος προπονητής έχει κάτσει μια, δυο ή 132 φορές στον πάγκο, αλλά αν είναι αρκετά καλός για να κάθεται εκεί.

Ότι -κοίτα να δεις- που μπορεί το λάθος να μην είναι οι τρεις επιστροφές του Μανόλο Χιμένεθ, αλλά οι τρεις φορές που έχει απομακρυνθεί.

Ότι -κοίτα να δεις- που το υλικό της ομάδας δεν ήταν και τόσο χάλια, αλλά ενδεχομένως να θαβόταν με τη διαχείριση του προηγούμενου προπονητή.

Ότι -κοίτα να δεις- που όντως χρειάζεται στόπερ και μπακ η ΑΕΚ, αλλά ήταν εφικτό ακόμα και με τον Μπακάκη, τον Νεντελτσιάρου, τον Σβάρνα και τον Λάτσι να… μην τρώει δυο και τρία γκολ σε ΚΑΘΕ παιχνίδι από ΚΑΘΕ αντίπαλο.

Ότι -κοίτα να δεις- που ακόμα και αν υπάρχει κακό κλίμα στ’ αποδυτήρια, «βεντέτες», «κλίκες» και παίκτες με ποδοσφαιρική κατάθλιψη την τελική ευθύνη για να το διαχειριστεί (ή να το αλλάξει όπως συνέβη με τον Χιμένεθ) την έχει πάλι ο προπονητής.

Μπορεί λοιπόν η ανάκαμψη της ΑΕΚ ν’ αποδειχθεί προσωρινή. Να ξανάρθουν άσχημα αποτελέσματα και να επιβεβαιωθεί ότι έχει χαθεί το τρένο (και) της φετινής σεζόν.

Είτε συμβεί όμως αυτό, είτε ο Χιμένεθ κάνει ένα ακόμη από τα μικρά θαύματα που καταφέρνει με την κιτρινόμαυρη φόρμα, η σκέψη «τι θα γινόταν αν είχε έρθει νωρίτερα» (που εύλογα γίνεται τώρα) δείχνει κάτι στην «Ένωση»:

Πως όταν έχεις φτάσει στο σημείο ποδοσφαιρικής «πείνας» (όσον αφορά στα βασικά προσόντα που πρέπει να έχει ο τεχνικός μιας μεγάλης ομάδας) ακόμα και το… ξαναζεσταμένο φαγητό δεν είναι τόσο άσχημο.